จุดเริ่มต้นของชีวิตที่ต้องสู้

[supatra]

บ้านโคกมูลตุ่น เป็นหมู่บ้านในอำเภอสีคิ้ว จังหวัดนครราชสีมา ตั้งขึ้นมานานหลายร้อยปี
จากการขุดค้นเจอโครงกระดูกของมนุษย์ในสมัยโบราณ ทำให้เชื่อได้ว่าหมู่บ้านนี้น่าจะมีผู้คน
อยู่อาศัยมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาหรือไม่ก็สมัยพร ะเจ้าชัยวรมันที่ 7 เสด็จมาสร้างปราสาท
หินพิมายโน้นแหล่ะ..................




ท่ามกลางเปลวแดดที่ร้อนระอุในเดือนเมษายน ตาหว่างขี้เมาประจำหมู่บ้านเดินส่ายไปมา
บนถนนด้วยความเมา มือซ้ายถือขวดเหล้าโรงมือขวาโบกผ้าขาวม้าปัดไล่ความร ้อนจากแดด
ที่แผดเผาโลมเลียผิวกายที่กร้านดำ ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าไม่สวมใส่เสื้อ ปากก็ตะโกน
ด้วยเสียงอันดังไปตลอดทาง


"...เด็กๆ หายหัวไปไหนกันหมดโว้ย... กูกำลังหิวอยากกินตับเด็ก..."


เสียงเด็กร้องไห้ วิ่งเข้าบ้านด้วยความตื่นกลัวตลอดสองข้างทางที่ตาหว่ างเดินผ่าน เวลาเมา
แกก็จะข่มขู่เด็กให้กลัวจนพ่อแม่นำไปขู่เวลาลูกดื้อร ั้นไม่ฟังคำสั่งสอนว่า จะบอกให้ตาหว่าง
มาจับไปกินตับ ซึ่งก็ได้ผลเพราะเด็กจะหยุดร้องไห้ หยุดความดื้อรั้นในทันที
ใต้ต้นจามจุรีที่สูงใหญ่แผ่ใบปกคลุมสร้างร่มเงาให้แก เด็กชายอายุประมาณ 5 ขวบซึ่ง
กำลังเล่นกองดินใต้ร่มไม้อย่างมีความสุข เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองไปทางเสียงตะโกนของ
ตาหว่าง แล้วก้มหน้าเล่นต่อไปอย่างไม่สนใจผิดกับเด็กคนอื่นที ่ต่างพากันร้องไห้กระจองอแง
วิ่งเข้าบ้านตนเองด้วยความตื่นกลัว ตาหว่างหรี่ตามองไปยังเด็กชายด้วยความสงสัยในอาการนิ ่งเฉย
ไม่กลัวเกรงของเด็กน้อยพร้อมกับก้มตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้เด็กชาย แสยะยิ้มกลิ่นเหล้าฟุ้งกระจาย คำรามเสียงข่มขู่


"มึงทำไมไม่หนีไป ไม่กลัวกูจะกินตับหรือวะ ยังไม่เข้าบ้านอีกเดี๋ยวกูก็จับกิน..น...ตับ
เสียหรอก...โอ้ย..!"


พูดยังไม่ทันจบแกก็หงายหลังก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นเพราะ โดนกำปั้นน้อยๆ ของเด็กชาย
ทิ่มเข้าที่ใบหน้าพร้อมกับวิ่งเข้าบ้านด้วยความรวดเร ็ว


"มีอะไรหรือตาหว่าง..?



หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างพร้อมตะโกนถาม


"ลูกชายมึงต่อยปากกู...ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..."


ตาหว่างตอบพร้อมกับหัวเราะนึกขำให้ตัวเองที่พลาดท่าใ ห้เด็กตัวเล็กๆ เนื่องจาก
ไม่ทันระวังตัวและคาดไม่ถึงว่าเด็กตัวแค่นี้จะใจแกร่ งกล้าเกินวัย


"เป็นอะไรมากรือเปล่าจ๊ะตา..?


"ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ลูกชายมึงคนนี้ใจมันเด็ดดีวะ...ฮ่า..ฮ่า อย่าไปตีมันหล่ะ"


ว่าแล้วแกก็เดินทางมุ่งไปที่วัด คราวนี้แกหยุดตะโกนข่มขู่เด็ก ก้มหน้าพยายาม
ประคองตัวไม่ให้เดินส่ายไปมา พอเข้าเขตวัดแกก็เดินขึ้นบนศาลาวัดคลานเข้าไป
ก้มลงกราบหลวงตาทัศน์เจ้าอาวาสวัด ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทเมื่อครั้งเป็นฆราวาส


"กราบนมัสการครับ...หลวงพ่อ"


"เออ...เจริญพร...นี่เอ็งกินเหล้าเมามาอีกละซิท่ า เมื่อไหร่จะเลิกกินเหล้าเสียที"


"มันเป็นความสุขความพอใจของแต่ละคน ขอร้องหล่ะอย่ามาสั่งสอนผมในเรื่องนี้เลย"


"เอ็งมันก็เป็นอย่างนี้ พอบอกสอนในสิ่งที่ดีก็ไม่เอาแถมชอบยอกย้อน
เอาเรื่องสมัยข้าเป็นฆราวาสเคยกินเหล้าด้วยกันมาเหน็ บแหนมข้าทุกครั้ง
...ไอ้บัวใต้น้ำ แล้วนี่ปากไปโดนอะไรมาถึงบวมเจ่อแบบนี้


"อย่าบอกนะว่าเมาแล้วไปชกต่อยกับใครมา...?"


"ผมถูกลูกชายอีเฮี้ยะมันต่อยเอา ไม่ทันระวังเลยพลาดไป ไม่คิดว่ามันจะใจกล้าถึงขนาดนี้"


"นี่เอ็งกำลังบอกข้าว่าถูกไอ้เก้าลูกชายคนโตของอีเฮี้ยะมันต่อยปาก...?"


"ไม่ใช่ไอ้เก้า...แต่เป็นลูกชายคนเล็กของอีเฮี้ยะ ผมไม่รู้จักชื่อของมัน"


"ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...ไอ้เสือหว่างเอ๋ย...ถูกเด็ก 5 ขวบลบเหลี่ยมเสียศักดิ์ศรี
รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า... มันชื่อว่า ไอ้นก
เด็กคนนี้ดวงมันแข็ง ใจเด็ดสู้ไม่กลัวคน ข้าเป็นคนผูกดวงให้มันตั้งแต่เกิดใหม่ๆ
มันเกิดปีขาล ชีวิตของมันสุ่มเสี่ยงที่จะเป็นได้ทั้งคนดีและคนเลว
ชีวิตมันจะต้องโลดโผนผ่านชีวิตความเป็นตายและเรื่องเ ลวร้ายตลอดเวลา
ถ้าอบรมเลี้ยงดูไม่ดีโตขึ้นมันอาจกลายเป็นเสือเป็นสางสร้างความเดือดร้อนแก่คนอื่นได้
ข้าจึงแก้เคล็ดให้ไปแจ้งเกิดเป็นปีเถาะ โดยคาดวังว่าจะทำให้ชะตาชีวิตของมัน
ลดความเลวร้ายให้เบาบางลงไปได้บ้าง "



นี่คือ...ปฐมเหตุเรื่องราวของชีวิตเมื่อครั้งยังเป็น เด็กของ...นกเล็ก ลูกเพชรแท้ ที่รับรู้
ผ่านการบองเล่าของแม่ อันเป็นที่มาให้รู้ว่าทำไมแม่จึงพร่ำบอกสอนด้วยความเ ป็นห่วง
กลัวว่าเติบโตมาจะกลายเป็นเสือเป็นสางตามคำทำนายของห ลวงตาทัศน์..............

เห็นบอร์ดเงียบๆไป...จึงเอาเรื่องที่เคยลงใน RCTHAI มาให้อ่านเพื่อความบันเทิงนะครับ